Door Leo Goeyens – Welke boodschap wensten Barbara Ward en René Dubos meer dan 50 jaar geleden over te brengen[1], toen ze aangaven dat de planeet nog steeds geen centrum van rationele loyaliteit voor de mensheid was? Meenden ze dat we als soort konden blijven gedijen, met behoud van onze kostbare verscheidenheid, op voorwaarde dat we loyaliteit betonen aan onze unieke, maar zeer kwetsbare, planeet Aarde? Spoorden ze ons aan om actieve hoop te tonen? Vandaag kunnen we niet anders dan toegeven dat de planetaire grenswaarden onze onverschilligheid en nalatigheid niet langer kunnen verdragen. Onze chronische apathie en ons gebrek aan actie zijn onhoudbaar en zelfs ondraaglijk geworden. Onmiddellijke actie is cruciaal. Rationele loyaliteit, zoals bepleit door Ward en Dubos, zou wel eens onze grootste troef kunnen worden in de strijd voor een veiligere en rechtvaardigere wereld. Ze kan ons een groter bewustzijn bijbrengen van onze onderlinge afhankelijkheid en gedeelde verantwoordelijkheid voor de biosfeer. Of althans dat hopen we. Het is onze (verdomde) plicht om het voortbestaan van de mensheid op aarde te verzekeren. Deze overtuiging, die tevens wordt gedeeld door de Dalai Lama[2] gaat zelfs nog verder; hij pleit voor solidariteit en mondiale verantwoordelijkheid ten opzichte van alle levende